Яхшилик... Бу сўзнинг тагида қанчалик катта маъно, қанчалик кучли тушунчалар ётади. Одам­зод дунёга келиб, инсон бўлиб яра­тилибдими, демак озми-кўп­ми умри давомида ўзидан ҳеч бўл­маганда яхшилик ёки яхши ном қолдириб кетгани ўзи учун ҳам, жамият учун ҳам фойдалидир.

Атрофга чуқур назар солиб кў­ринг-а, қанчадан-қанча инсонлар яхшиликнинг ортидан қолмай, қувиб юрадилар. 

Бу дегани атрофимизда яхши ин­сонлар кўп эканлигидан далолат беради ва бизни ҳам шундай инсонлар сафига кириб олишимизга ундайди. 

Аммо бир нарса аниқки, ҳозирги кунда кимдир кимгадир яхшилик қилади, аммо жавоби қониқарсиз.

Буни тан олмасликнинг иложи йўқ.

Шу ўринда бир савол туғилади. Нима учун биз, инсонлар бир-бири­мизга нисбатан бу борада адолатсиз бўлиб кетяпмиз.

Нима сабабдан бировнинг бизга қилган ёрдамини, оғир кунимизда кўрсатган кўмагини бир зумда уну­тиб юборяпмиз? Ахир бу ишимиз адолатданми?

Тўғри, яхшилик қилиб, унинг орқасидан нимадир кутиш – бу хунук иш. Лекин бир пайтлар ўзи ночор бўлсада, қалби гўзал инсонлар сенинг бир кунингга яраганини, сен учун одамгарчилик юзасидан елиб-югурганини эсдан чиқариб юборишлик одамийликка хос эмаску!

Айни вақтда аксарият одамлар анди­шасизлик қилибми, ақлу фаросати суст­лиги туфайлими, савоб учун яхшилик қилган ўша инсонларнинг оқ кўнгиллигига оз вақт ичида кўз юмиб кетмоқдалар.

Азиз асримизнинг азиз инсонлари. Яхшиликни севувчи, кўнг­ли тоза, сахий, бир сўзли инсонларни йўқо­тишдан қўр­қиб яшайлик.

Зеро, яхшиликнинг ортидан яхшилик келгай.

Сиз ночорларга беписанд бўлиб эмас, меҳр кўзи билан қаранг, бу ҳам яхшилик.

Сиз пулдорларнинг оёқларига кавуш бўлманг, етимларнинг бошини силанг, бу ҳам яхшилик.

Сиз айбдорнинг айбини изламанг, унинг камчилигини тўлдиринг, бу ҳам яхшилик.

Ота-онамизга, ака-укамизга, опа-синг­­лимизга, бутун оиламизга чин юрак­дан беминнат меҳр берайлик, бу ҳам яхшилик.