Бир деҳқон қўш ҳайдаб турган экан, қушбеги ўтаётиб унга кўзи тушибди-да: “Ҳор­манг!” – дебди.

Деҳқон эшит­са ҳам, ўзини эшитмаганга солиб: “Хўш, жо­нивор!” деб, ҳўкизларини қайта­риб, ерни ҳайдаверибди. Бек: “Қулоғи карми бунинг, нега инда­майди ёки бу чол мени писанд қилмаяптими”, деб ўйлабди ва яна унга қаттиқроқ: “Ҳорманг!” – дебди. 

Деҳқон бошини бир қимир­латиб, яна ишини давом эттира­верибди. Бек ғазабланиб,  жўнаб кетибди-да, деҳқоннинг қўлини орқага боғлаб, ҳайдаб келишни буюрибди.

Деҳқон бекни кўрган заҳоти: “Ассалому алайкум! Бор бўлинг, бор бўлинг!”, – дебди.

 Бек: “Эй, аҳмоқ чол, қўлинг ор­қага боғланди, энди ўлимингни билдинг. Далада икки марта “ҳор­манг” десам, “бор бўлинг” дема­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­динг” – дебди. 

Шунда деҳқон: “Тақсир, ўша вақтда экадиган еримнинг оби-тоби жойида эди, бор бўлинг, дейишга ҳам вақтим йўқ эди, ерим тобидан қочмасин, дедим. Энди олдингизга келдим, қанча “бор бўлинг” керак бўлса, ола­веринг. Ахир “вақтинг кетди – нақ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­динг кетди” деган ҳикматни эшит­­­­­­­­­­маганмисиз?” – дебди. 

Бек деҳқоннинг вақтни қан­чалик қадрига етишини кўриб, қойил қолибди.