Бугун биринчи маошимни олдим. Хурсандман. Лекин  ёзилмаган қоидага биноан, ҳамкасбларим ва устозимга уни «ювиб беришим» керак экан. Ойлигимнинг бир қисми кетса кетар, деб устозимнинг олдига бордим. 

– Холмат ака, биринчи мао­­­­­шимни олдим. Менимча, ҳали­гини олиш керак, – дедим мен. – Фақат, билмадим, умримда би­­ринчи марта...

Устозимнинг ҳорғин чеҳраси ёришиб кетди. 

– Албатта олиш керак, – де­­­­­­­­­­­­­­­­­­ди у. – Дарҳақиқат, бу би­рин­чи маошинг. Ҳаяжон­­лана­ёт­гандирсан, тағин бозорга бориб, пулингни олдириб қўйма, иш вақти тугади, бирга бориб оламиз.

Холмат ака билан шаҳар кў­­часидан кетиб боряпмиз. «Қаёқ­қа кетаётган экан? – ўй­ладим мен. – Балки, аввал та­­­­мадди қи­либ олайлик, деб, қим­­мат қаҳ­­­­­вахоналардан бирига олиб ки­рармикан?»

Йўқ, ёнидан ўтиб кетдик. Савдо марказига кирдик. Зар­гарлик дўконига қараб кета­ётганини кўриб, оёқларим ча­лишиб кетди. Узуклар соти­ладиган бўлимда тўхтади. 

– Бизга энг яхши тилла узук­ларни кўрсатинг, – деди у. 

«Балки, менинг  пулимга қизи  ёки хотинига совға олмоқчидир», – ўйладим мен.

– Энг яхшисини танла, – деди устозим. 

 Мен норозилигимни билди­ролмай, ноилож, битта узукни танладим. 

– Қани энди бойлигингизни чиқа­ринг, – деди Холмат ака. 

Ойлигимнинг ярмидан кўпини сотувчига бердим.

Сўнг гул сотилаётган томон­га қараб юрдик.

– Бизга энг яхши гул­дас­­­­­­­тан­­гиздан  беринг, – деди  устозим сотувчига ва менга, пулини тўла, дегандай имо қилди. 

Мен ўзимни ҳайрон бўлгандай кўрсатдим. Уста бунга эътибор бермади. Сотувчи айтган пулни бериб, қип-қизил гулдастани қў­­­­­­­лимга олдим ва буни нима қи­­­­­­­­­­­­­­­­­­ла­ман, дегандай устозимга қа­­­­­­радим.

– Буларни онангга олиб бориб бер. Биринчи маошимдан, де. Тасаввур қил, қандай қувонади, – деди ва қўлимни қаттиқ қисиб, дўкондан чиқиб кетди.