Бир йигит ёв қўлига асир тушади. Уни ёт ўлкага қул қилиб сотиб юборадилар. Орадан йиллар ўтади. Йигит ўзи туғилиб ўсган юртини ҳам, ота-оналарини ҳам унута бошлайди. У ёт ўлкага кўникади. Охир-оқибат сабр-тоқати, ақл-идроки, иродасининг мустаҳкамлиги туфайли ўша ўлканинг ҳукмдори бўлади.

Йиллар учқур отдай учиб кетади. Ҳукмдор кексаяди. Кунлардан бир куни унинг ота юрти тарафлардан карвон келади. Карвонда бир боғлам ёвшан келтирилган эди. Аччиқ ёвшан ҳиди димоғига гуп этиб урилган ҳукмдор олис юртда қолиб кетган олис болалигини, шўх-шодон ўтган кунларини, қадрдон дашту далаларда териб олган лолаларни бир-бир эслайди. Беихтиёр кўзларида милт-милт ёш қалқийди, Ватан соғинчидан юраги алланечук бўлиб кетади. Энди уни ёт ўлкада ҳеч нарса ушлаб қололмасди: кўпчилик орзу қиладиган тож-тахт ҳам, шон-шуҳрат ҳам, бойлик ҳам кўзига кўринмайди. Қудратли ҳукмдор зудлик билан отини эгарлайдию ота юрти томон чоптириб кетади...