Маълумки, маънавий, руҳий бойлигимиз миллий тил грамматикасидан бошланади. Ҳо­зирги қозоқ алифбосини мактаб ўқувчи­ла­­­­­­­­­рига тўғри етказишда фонетика қисмига ало­­­­­­­­­­­­­­­­­ҳида эътибор беришимизга тўғри кела­ди.

Чунки, алифбе тузишда бир товушни би­ринчи белги билан аниқлаш тартиби қадим­дан келаётган тажрибадир.

Масалан, ю–й+у, е–й+э кабилар. Бу эса “қи­­­зил империя” даврида туркий тилларга рус тили ҳарфларини аста-секин киритиб, рус­­­­­ча­­­­­­­­­­лаштириш сиёсати эди. Ҳозирги қозоқ алиф­­босидаги тил қонуниятларига асослансак, бир товуш бир белги бўлиши керак. Шундагина ҳарф сони, оҳангдорлиги, морфем тузилиши, бўғинлар уйқашиб келиб, тушунарли сўзга айланади. Ўқув­чилар ҳам буни тез ўзлаштириб олади. 

Қозоқ тилининг товуш таркибини аниқлаш XIX асрнинг иккинчи ярмидан бошланган. Аввал машҳур туркшунос В. Радлов алифбони 31 ҳарф, деб белгилайди. А. Байтурсинов 29 ҳарф бор, деб кўрсатади. Академик Кенесбаев эса, 43 ҳарф дейди. Ҳозирги дарсликларда 42 товуш бор ва шу асосда қозоқ адабий тили мав­­жуд. Ме­­­нинг ҳайратланаётганим – лотин алиф­­­­­­­­­бо­­­­сини ўтишимизда э, ю, я, нг(ң) каби то­­вуш­лар бир товуш, бир ҳарф сифатида бел­­­­гиланса ўқув­­­­­чиларнинг фонетик билимини чу­­­­­қур­­­­­­­лаштиришга эришган бўлармидик?! Истардикки, ян­ги тузилган лотин алифбосида бу муаммолар ўз ак­сини топса. Зеро, биринчи синфдан бошлаб то­вуш ҳодисаларини, яъни фонетика бўлимини чу­қур сингдирсак, ўқув­­чиларнинг оғзаки ва ёзма нут­­­­­­­­қини тўғри ривож­­­­­лантирган бўламиз.