Жунайд Бағдодий ҳазратлари денгиз соҳилида кезар эканлар, бир мажусий кўпгина ем-озуқа олиб, денгизга, балиқларга ташларди. Буни кўрган Жунайд ҳазратлари:

 – Нима қилганинг бу? – дедилар.

– Савоб умидида балиқларга ем ташлаяпман.

– Сен мусулмон эмассан-ку, қанақа савоб ҳақида гапир­япсан? Савобдан умид қилиш учун, аввало, Аллоҳга имон келтиришинг керак.

– Хўп, майли, унда айт-чи, сен айтаётганинг Аллоҳ менинг балиқларга ем ташлаётганимни кўряптими?

– Албатта, Унинг кўрмайдиган, билмайдиган нарсаси йўқдир.

– Шу менга етади.

Орадан 4-5 йил ўтди. Жунайд ҳазратлари Ҳаж ибодати учун Маккага кетдилар. Каъбани тавоф қилиб турар эканлар, рўпараларида балиқларга ем ташлаган мажусий ҳам тавоф қиларди. Ҳазрати Жунайд:

– Бу ерда сенинг нима ишинг бор?

– У (Аллоҳ) мени кўрди.

– Қандай кўрди?

– Сен кетганингдан сўнг, ичимда бир ёруғлик, нур порлади. Қарасам, ҳамма балиқлар оғзини очиб, шаҳодат калимасини айтяпти. Мен ҳам балиқларга қўшилиб, шаҳодат калимасини айтдим. Сенинг Роббинг мени кўрди. У кўргани учун мен шу ердаман. Сенга бир насиҳатим бор: яхшилик қил, денгизга от – балиқ билар, балиқ билмаса – Холиқ билар.