Ватанпарварлик киндик қонинг томган заминингга, ўсган овулингга, шаҳар ва ўлкангга, яъни туғилган ерингга муҳаббатдан бошланади. Шунинг учун ҳам “Туғилган ер” дастурини татбиқ этишни таклиф қиламан. Унинг миқёси жадаллик билан кенгайиб, “Туғилган эл”га уланади.

Масалан, “Овулим – қўшиғим”ни айтганда, “Туғилган ерини сева олмаган туғилган элини сева оларми?” деб куйлар эдик. Диққат билан қарасак, булар – мазмуни жуда чуқур сўзлар.

Дастур нега “Туғилган ер” – деб аталади? 

Одам боласи – чексиз ақлнинггина эмас, ажойиб туйғуларнинг ҳам соҳиби. Туғилган ер – ҳар кимнинг кўз очиб кўрган, бағрида эмаклаб, тетапоя қилган хосиятли макони, талай одамларнинг умрбод яшайдиган ўлкаси. Уни, қайда юрсада, дили тўрида асраб, аллалаб ўтмайдиган инсон боласи йўқ. 

Туғилган ерга, унинг маданияти ва урф-одатларига ўзгача иштиёқ билан ёндашиш – ҳақиқий ватанпарварликнинг муҳим кўринишларидан бири. 

Бу ҳар қандай халқни шунчаки бирлаша қолган жамоат эмас, чин маънода миллат қиладиган маданий-генетик коднинг негизидир. 

 Н. Назарбаевнинг «Келажакка йўлланма: 

маънавий янгиланиш» мақоласидан.