Жиззахликлар нафақат қадрдон ўлкаларининг бой тарихи, балки хушманзара, диққатга сазовор жойлари билан ҳам ҳақли равишда фахрлансалар арзийди. Масалан, халқ орасида “Садр Ваққос” деб юритиладиган дарани сахий табиат бениҳоя гўзалликка буркаган.

Табиатнинг ва шу ерда мачит ҳамда бошқа иморатлар қурган, қўлбола мўъжиза – зиёратгоҳни бунёд этган одамларнинг меъморий маҳорати туфайли бу жойга деярли кун сайин юзлаб зиёратчилар ва вилоятимиз меҳмонлари келишади. Масжид биносини ХIХ асрда яшаб ўтган жиззахлик усталар – Усто Комил, Усто Қобил, Усто Зуҳур ва Усто Мирзиё қуришган. Унинг кунгуралари ва нақшларини эса ўша пайтдаги машҳур усталар Усто Мирзо Зоид ҳамда Усто Бобожон ганчдан ишлашган. Зиёратгоҳнинг майдони 14,2 гектарни ташкил этади. Бу ерда табиий булоқ ва мўъжазгина кўл бўлиб, уларда “муқаддас балиқлар” ўйноқлаб юради, улар, айтганча, Ўзбекистон Республикасининг Қизил китобига киритилган.

Тарихчиларнинг таъкидлашича, Саъд ибн Абу Ваққос тарихий шахс, Муҳаммад пайғамбар саҳобаларидан бирининг наслидан бўлган. Саъд Исломни жуда эрта қабул қилган, улғайгач, унинг қўшинлари сафига кириб, қисқа вақт ичида ўзини моҳир лашкарбоши сифатида кўрсата олган. Ҳижрий йил ҳисобида 16-йилда ўша пайтдаги халифа Умар ибн Ҳаттоб уни Эрон ва Мовароуннаҳрга юришга чоғланган қўшинларга бош қўмондон қилиб тайинлайди. Ҳозирги Авлиё қишлоқ яқинидаги жанглардан бирида у яраланади – душманнинг қиличи унинг жимжилоғини узиб туширади. Айнан шу, лашкарбошининг қони тўкилган жойда кейинчалик мачитнинг ички таркибий қисми – намозхона қад кўтарган. Саъд ибн Абу Ваққоснинг жимжилоғи эса қишлоқнинг шимолий қисмида жойлашган қабристонга кўмилган. Мозор ҳудудида ҳам табиий кўл яқинидаги намозхонага жуда ўхшаш кичикроқ намозхона қурилган, у эса Ислом динини тарқатиш ва равнақ топтириш йўлида жуда катта иш қилган инсон номи билан аталувчи зиёратгоҳнинг меъморий қиёфасига узукнинг кўзидай ярашган.