Кичкиналигимда дадамнинг автомашинасига ўтириб олиб, у ёқ-бу ёққа эргашиб боришни яхши кўрардим. Дадам ҳам раъйимни қайтармасдилар. 

Автомашина магнитофонида доимо ҳофиз Фахриддин Умаровнинг тасмалари айланар, у кишининг ҳар бир хониши таниш, қадрдон бўлиб кетган эди. Дадам ҳам қўшиқларни бирма бир ҳиргойи қилар, бувижониси Гулбаҳром аянинг уч ойлигида ҳофизнинг концертига олиб борганини айтиб берар, бу гаплар менинг онгимда элас-элас қолиб кетган эди. Кейинчалик отам Фахриддин Қоратоев Фахриддин Умаров ҳақида китоб ёза бошлаганларида ёшлик даврим кино тасмасидек бирма-бир кўз олдимдан ўтиб, дадамнинг ҳофизга меҳри беқиёслигига яна бир карра амин бўлган эдим. 

Аммо бугун ёзмоқчи бўлганларим бу ҳақда эмас. Яқинда оиламиз билан Шимкент шаҳрига йўл олдик, йўл йўлакай машина магнитофонидан мусиқа таралиб борарди. Бир пайт таниш мусиқа, таниш оҳанг янгради... фақат ижроси бошқа. Бир вақтлар жуда суюкли бўлган «О, муҳаббат» қўшиғини ёш эстрада хонандаси Отабек Муҳаммадзоҳид маромига етказиб куйлабди. Негадир тўлқинланиб кетдим. Хонандага ҳурматим ортди: баракалла, қўшиқнинг умрини узайтирибди, энди қанчадан қанча ёшлар яхши кўриб эшитадиган қўшиқ бўлибди, дея севиндим. 

– Фахриддин Умаров қўшиқларини янги талқинда эшитмаганмидинг? – дедиларда, хўжайним қорабулоқлик хонанда Дилфуза Эргашева ижросида куйланган «Онам дерман»ни қўйиб бердилар. 

Хонанда Зиёда талқинида ижро этилган «Эй, муҳаббат!» қўшиғи ҳам устоз санъаткор Фахриддин Умаровнинг олтин жамғармасидаги қўшиқлардан бири эканини кўпчилик билади.

Айтмоқчи бўлганим, бугунги қўшиқчилик санъати шоу-бизнес деб аталмиш катта бозорга айланиб ким кўп пул топиш илинжида олди- қочди қўшиқлар яратилаётган бир даврда инсонийликдан чекинмаган ҳолда тарихий қўшиқларнинг умрини узайтираётган санъаткорларга тасанно! Ҳали бу қўшиқларни сизлар туфайли миллионлаб ёшлар ҳиргойи қилишади. Зеро, мозийга қайтиб иш кўрмоқ – хайрлидир!