Яшарканмиз, тиним билмай ишлаймиз. Имкон қадар кўпроқ бойлик йиғишга ҳаракат қиламиз. Шароитимизни яхшилашга ури­намиз. Оила қурамиз, бола-ча­қа орттирамиз. Булардан кўз­лаган асосий мақсадимиз эса хотиржамлик, кўнгилга таскин олишдир. Бироқ кун ўтган са­ри янги-янги эҳтиёжлар чиқаве­ради. 

Бу югур-югурларнинг кети кўрин­майди. Уй жиҳозларини янгиласанг, девори кўчиб тушади. Битта болангга этик олиб берсанг, иккинчисига устки кийим олиш зарур бўлади. Эҳтиёжлар тугамайди, исталган ҳа­ловат ҳам йўқ. Демак таскинни бош­қа йўлдан қидиряпмиз.

Қуръони каримда Оллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “Огоҳ бўлинг, Оллоҳни зикр этиш билан қалблар ором олур (ва таскин топур)” (Раъд, 28). Демак, ҳаловат Оллоҳни ҳамиша ёд этишда экан...

Тил “Аллоҳу акбар” калимасини қайта-қайта такрорларкан, дил унинг буюклигини тасдиқлайди. Ёдингда турган Буюк қудрат сени гуноҳлардан қайтаради, яхшиликка ундайди.

“Субҳаноллоҳ” – “Ўзинг ҳар нар­са­­дан поксан”, деган тил қалбни покликка чақиради. Натижа яна сениинг фойдангга – ҳам қалбинг сакинат ичида, ҳам бутун тананг покланмоқда!

Меҳрибон ва раҳмли Оллоҳнинг марҳаматини кўринг, бизнинг зикр қилишимиз беҳожат бўла туриб, неча ҳисса савоблар беради. Истиғфор айтайлик, ризқимиз ортади, зикр қилайлик, покланамиз. Энг асосийси эса, қалбимиз ҳаловат топади.

Ором, хотиржамлик истамаган қалб борми?! Унда севгимизга энг лойиқ Зот номини тилимиздан қўй­майлик!