Суратдан менга кичкина болакай қараб турибди. Ёнида катта ароқ шишаси. Устига «Дадажон, мени танланг!» деб ёзиб қўйибди.

Мен плакатга узоқ қараб турдим. Мен сени танладим, ўғилгинам, сени танладим! Ҳатто, сенга исм топиб қўйдим, Толиб, Толибжон, деб. 

Шу йили ёзнинг бошида Россияга ишлашга кетдим. Поезд кутаётганда онанг билан анча гаплашиб турдик. 

– Бегона юртга бормай қўяқолинг, – деди у ялиниб. – У ёққа кетганлар уйланиб, қолиб кетишаётган экан.

Мен қолиб кетмаслигимни, иш, ижара уй топилса, уни ҳам олиб кетишимни айтдим. Мен нодон, шу пайтда онангнинг юраги остида яшаётганингни билмаган эканман. Билганда шу оннинг ўзида билетимни йиртиб ташлаб, онанг билан уйга қайтган бўлардим. Шунда бу воқеа юз бермаган бўларди. Аттанг!

Мен иш излаб кетдим, ойинг эса дўхтирга борибди. Аввалига ҳомиласи уч ойдан ошиб кетгани учун дўхтирлар кўнишмабди. Сени ноқонуний йўл билан мендан айиришибди, ўғлим... Мана шу воқеага ҳам 17 йил бўлибди. Ҳозир 17 ёшга тўлиб, мактабни тугатиб, ўқишга кирардинг. Икковимиз режалар тузардик, армияга борардинг, қизларга қарардинг... Умримнинг мазмуни бўлардингку, болам!

Бир болакай менга плакатдан тикилиб турибди, жуда жиддий қараяпти. Ёнида катта шишадаги ароқнинг сурати. Ароқнинг шишаси жуда катта. Устида ёзув: «Мени танланг, дада!». 

Мен сени танладим, ўғлим! Ҳатто исм ҳам топиб қўйдим: Мақсад, Мақсадбек, деб. 7 ойлик туғилганинг учун икки ойгача сени бизга беришмади. Уйимизга келган кунинг бошимиз осмонга етди. Қанчадан-қанча қувончли дамларни бизга ҳадя қилдинг, ўғилгинам. Мен ишга гўё учиб борардим ва учиб қайтардим. Бир куни сен шамоллаб қолдинг ва «тез ёрдам» олиб кетди. Мен ишдан кейин касалхонага бордим, сени қўлимга олиб, бағримга босдим. Тананг қаттиқ қизиб кетган эди. Менинг қўлимдан ҳеч нарса келмади. Сен менинг қўлимда уйқуга кетдинг ва қайтиб уйғонмадинг. Ҳаёт бўлганингда ҳозир 16 ёшга тўлардинг. Паспорт олган бўлардинг, касб танлардинг.

Плакатдан бир болакай менга тикилиб турибди, жуда жиддий қараётгандай туюлди. Мен унга узоқ тикилиб турдим. Ёнида катта шишадаги ароқнинг сурати. Ароқнинг шишаси жуда катта. Устида ёзув: «Мени танланг, дада!». Мен сени танлаганман, ўғлим!

Мен яна сени танлаган бўлардим, ўғлим, фақат энди бунинг иложи йўқ. Чунки биз онанг билан ажрашиб кетдик. Икки фарзанд жудолиги учун бир-биримизни кечира олмадик. Энди ўйлаб қарасам, айб менда экан, ўғлим, онангни бахтли қилолмаганим учун. Ахир Оллоҳ мени бу дунёга онангни бахтли қилиш учун куч, қувват, қудрат бериб юборган эдику. Ахир Одам Ато Момо Ҳавони деб жаннатдан воз кечган эди, уни бахтли қилишни ўзига жаннат деб билган эди, мен эса онангни бахтли қила олмадим, ўғилгинам. Плакатдаги суратда мен сени кўрдим, Мақсаджон, яна қалбим яраланди. Мен сени танладим, болагинам, ҳозироқ онангга қўнғироқ қиламану, тез етиб кел, дейман. Мен нодонни кечир, дейман. Кейин бирга чақалоқлар уйига бориб, икки ўғилни олиб келиб, асраб оламиз. Бирининг исмини Толибжон, иккинчисининг исмини Мақсаджон қўямиз. Нега бу иш илгарироқ хаёлимга келмаган экан?