Ҳар бир оила аъзоси ўз бурчини тўғ­­­­­­­­­­­­­­­­ри англаши ва уни сидқидилдан ба­жа­­­­­­риши лозим. Бола инсоний фазилатлар соҳиби бўлиши учун ота-она бир-бирига меҳрибон, ўзаро муносабатда ҳамжиҳат, меҳр-оқибатли, ши­ринсухан, ғамхўр бўлса, бундай оилада чинакам бахт, қўним топади. 

Оиладаги қатъий интизом ва кун тартиби бола тарбиясида ало­ҳида аҳамият касб этади. Ота ўз фарзандларига юриш-туришда, нутқ одобида, муомала маданиятида, иш фаолиятида тўғри ва ҳаққоний намуна кўрсата олсагина, оилада ота-онага ҳурмат чексиз бўлади.

Фарзанд тарбиясида ота-она ўзаро бамаслаҳат иш тутиши, боланинг ол­­­дида сўзлари таъсирчан бўлиши лозим. Шундай ота-оналар борки, улар болани қўрқитишни тарбия воситаси деб биладилар. 

Баъзилар эса, фарзандлари билан кам мулоқотда бўладилар, бу эса улар­дан узоқлашиш, бегоналашиш ҳо­латларини келтириб чиқаради. Ота-оналар турли ёшдаги фарзандларига уларнинг руҳий дунёсига мос муомала қилишлари лозим.

Фарзандларимизга меҳнат қилиш – ҳаётий зарурий воситалардан экан­лигини ёшликдан ўргатиб бо­риш даркор. Бола меҳнатга онгли му­носабатда бўлмоғи, яъни она ердан унаётган барча нозу-неъматлар инсон меҳнатининг меваси эканлигини ёшлигидан анг­ламоғи ва ўсиб борган сайин бу меҳ­натга онгли равишда ўз ҳиссасини қў­­­­­шиб бормоғи лозим. Ота-оналарнинг ор­­тиқча меҳрибон бўлиши, болани ноўрин эркалатавериши ҳам кўнгилсиз воқеаларга олиб келиши мумкин.

Баъзи ота-оналар бола тарбияси издан чиқиб кетганидан кейингина уни тарбиялашга ҳаракат қилишади. Бу, нотўғри, албатта. Чунки, бола тарбияси она алласидан бошланади.

Ўспиринлик даврида болаларнинг руҳий дунёсида катта ўзгаришлар уч­­­­­­­­­райди. Бундай пайтларда уларга ҳа­­­­­­­­қи­қатни яхши муомала билан ту­­­шунтириш лозим. Бу даврда жисмо­ний, ақлий жи­ҳатдан дунёқараши ўз­гариб, инсоний хусусиятлар шакллана бошлайди. Бун­дай пайтларда ота-оналар қимматли вақт­­­ларини улардан аямаслиги керак.