Бир куни тоғдаги дарё бўйида иккита баҳайбат тошни кўрдим. Улар йиллар силсиласида силлиқланиб, қирралари қолмаганди. Тошларни ё биров тепадан думалатиб тушириб юборган, ё тошқин пайтида келиб, шу ерда қолиб кетган. Сувга эса, улар ўзан бошидаги катта довондан ажралиб тушган. 

Тоғларда ҳали ҳам тошлар кўчиб туради. Уларни кўчирувчилар, асосан, ташқи кучлар: қуёш, ҳаво, сув. Баъзан, зилзила ёки кучли шамол. Баъзан кундузи ёмғир ёғиб, тошларнинг орасига кириб қолади. Тунда музласа, ёриқ каттайиб, тошнинг маълум бир қисми ажралиб тушади. Тоғдан тош кўчиши жуда хавфли, йўлида учраган ҳеч нарсани аямай, уриб кетади. Сувга тушгач, вақт унга ишлов беради, қирраларини текислаб, силлиқ тошга айлантиради. 

Ёш келин-куёвнинг ҳаётини мана шу ҳодисага менгзайдилар. Улар ота-онаси бағридан кетгач, ўзаро муносабатларига давр тўзонида ишлов берилиб, силлиқлашиб, бир-бирига ўхшаб қолади. 

Икки тош – икки қалб. Узоқ вақт ёнма-ён туриб, улар бир жон, бир танга айланади.