Арис – буюк инсонларнинг қадами теккан, руҳлари қолган муқаддас шаҳар. Бу заминдан раҳнамолар ва сўз усталари, оқинлар ва ботирлар чиққан.

Ана шу аждодларнинг бугун­ги авлодлари –  арис­лик­лар шу кунларда ҳам­­­­ма­ни ларзага солган ул­кан портлашдан ке­йин ҳа­локатга учраган Арис шаҳ­рини бутун Қозоқ эли би­лан биргаликда қайтадан тик­ладилар.

Тинч кунларда тепасидан ўқ-дори ёғилиб, беихтиёр қоч­қинга айланиш, уй-жойи, мол-мулкидан айрилиш, кўчада қо­лиш осон эмас, албатта.

Бу ҳолатнинг қанчалар муш­кул эканлигини фақат бо­шига тушган одам била­ди. Энг аввало, шундай қийин­чи­лик­ларга мубтало бўлишига қарамай, сабр-матонат кўр­сатган Арис шаҳри аҳлидан мин­натдор эканлигимни маълум қиламан.

Арисликларнинг бошига туш­­ган ташвишни бирга ба­ҳам кўриб, ҳамдардлик қил­ган ҳамма одамларга, хусусан Қо­зо­ғистоннинг турли бурчак­ларидан келиб тер тўккан қурувчиларга олқишлар бўлсин.

Давлат ҳокимлиги ҳам порт­­лашлардан зарар кўрган одам­­ларга ҳар томонлама ёр­дам берди.  Бешикдаги бо­ладан тортиб, мункиллаган қария­га­ча, жон бошига 100 минг тенгедан товон пу­ли олди. Қис­­­­­­­қа фурсат ичида 7 мингдан зиёд уй-жой  тикланди. Умуман яроқ­сиз аҳволдаги 435та уй қайта қурилди.  Шаҳар ичидаги  йўллар ва инфратузилма ҳам янгиланиб, шаҳар яна обод бўл­ди. 

Буларнинг ҳаммасини шун­­­­­­­­­­чаки айтиб ўтиш осон, ал­бат­та. Давлат ғамхўрлиги, халқнинг аҳиллиги туфайли шундай катта ишлар бажа­рилди.