Куни кеча Тошкентдан Умар исмли йигит хабарлашиб, “Мақтааралга мингта пойафзал юбориш ниятидаман. Божхонадан солиқсиз қандай олиб ўтаман? Агар лозим бўлса, икки мингтасини юбора оламан”, деб, қимтиниб, камтарлик билан илтимос қилди. Ҳозир шуни етказишнинг йўлини тегишли органлар билан маслаҳатлашмоқдамиз...

Бундан сал муқаддам икки мамлакатнинг ўртасига мол ўтиб кетадиган бўлса, жанжал юзага келиб, баъзида инсон ўлими билан якун топарди. Чегарачиларнинг бири-бирига қурол ўқталиб, ўқ отиш ҳолатлари ҳам учраб турган. Бу сафар биродарлик, туркийлик ҳақида айтиладиган гаплар том маънода исботланганлигига гувоҳ бўлдик. Чегара минтақасида кучли фалокат рўй бериб, минглаб оиланинг тинчи бузилса-да, икки давлатнинг етакчилари сабр-матонат кўрсатишди. Амалий музокаралар юритилди. Гапнинг очиғи, ҳиссиётларга берилиб, қўшниларга бироз айбловлар ҳам айтилди. Бироқ қўшни давлат раҳбари бизнинг Президент билан суҳбатлашгач, зудлик билан ёрдам бериш учун юзлаб техникани ишга солди. Кечирим сўраб, айбдор эканликларини айтишди.

 Тошкентга вертолёт билан учиб бориб, ёнидаги давлат хизматчилари эмас, балки оддий маҳаллий сув мутахассислари билан икки кун бўйи юрган вилоят ҳокими Ўмирзақ Шўкеевнинг ҳам меҳнатини муносиб баҳолаш лозим. 

Бу туркийзабон икки халқнинг ўртасидаги чин дўстликнинг мустаҳкамланганини яққол исботламоқда. Қизиққонлик қилмай, қўшнимизга олижаноблигимизни кўрсатиб, бовурларимизга содиқлигимизни англатгандекмиз гўё.