Бир куни фақир киши Жаноби Ҳаққа нолий бошлабди: “Эй Яратган эгам, нега мени бошқа бандаларингдан кам кўрдинг, ризқимни кам қилиб яратдинг?”

Унинг бу гапларини бир йўловчи эшитиб, ундан сўрабди.

– Биродар, тинчликми? Нимадан норозисан? 

Шунда ҳалиги киши: 

– Аллоҳ менга кўп ризқ ато этмади, тинмай меҳнат қиламан, бироқ фақирликдан чиқиб кетолмаяпман, деб нолибди. Йўловчи бир оз ўйланиб туриб, дебди:

– Майли, сенга беш минг тилла бераман, эвазига битта кўзингдан воз кечасан.

Фақир қўрқиб кетиб, икки қадам орқага чекинибди:

– Эсинг борми? Қандай қилиб беш минг эвазига кўзимдан воз кечишим мумкин? Йўловчи савдолашишда давом этибди:

– Унда битта қўлингни берақол. Ўн минг танга бераман.

– Бўлмайди, жаҳллана бошлабди фақир, - юз минг берсанг ҳам қўлимни бермайман!

– Майли, ундай бўлса, шу ўн мингга битта бармоғингни бер! – уни ҳоли-жонига қўймабди йўловчи.

– Нега бармоғимни сотарканман? Бутун дунёнинг молига ҳам алмашмайман бармоғимни!

Унинг бу гапини эшитган йўловчи мақсадга кўча қолибди:

– Эй ношукр банда, унда нега нолияпсан? Аллоҳ сенга қанча бойлик берганини кўрмаяпсанми? Тўрт мучанг соғ, ақлу ҳушинг жойида. Сен эса, фақирликдан нолиб ўтирибсан. Аллоҳ берган шунча неъматга шукр қилиш керак эмасми?”